نویسنده:

• جلیل امیدی(دانشکده الهیات دانشگاه تهران)

چکیده:

با وجود مناقشه‌ای که درباره منع و جواز شعر از دید شرع وجود داشته، عالمان دین غالبا به شعر و شاعری توجهی و حتی تمایلی داشته‌اند و اگرخود نمی‌توانسته‌اند یا نمی‌خواسته‌اند شعر بگویند و شاعری پیشه کنند ازمطالعه و تحقیق در اشعار شاعران و استناد و استشهاد به اقوال آنان اجتناب هم نمی‌کرده‌اند. امام شافعی ازجمله عالمانی است که موضعی معقول در برابر شعر داشته‌اند. اوخود هم شعر می‌گفته و هم به تحقیق دراشعار دیگران می‌پرداخته است. با این حال باید دانست که ساز سخن برای او بهانه‌ای بیش نبوده است؛ بهانه‌ای برای تبلیغ مفاهیم متعالی شرعی و ترویج مکارم اخلاقی و فضایل انسانی یا برای بازتاب عواطف و اشراقات درونی.

کلیدواژه‌ها: شافعی، شعر، مفاهیم شرعی، مکارم اخلاقی

مطالعه بیشتر