نویسندگان:
- جلال جلالیزاده(استادیار دانشگاه تهران)
- ناصر مریوانی(استادیار گروه فقه و مبانی اسلامی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
- مصطفی ذوالفقارطلب(استادیار دانشگاه تهران)
- علی صارمی(دکتری فقه شافعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران)
چکیده:
مصلحت، وصفی مترتب بر حکم شرع، تشخیص صلاح از فساد و خیر از شر است. پیشینه طولانی مصلحت نزد شافعیه و امامیه، مطالعات تطبیقی را موجه مینماید. شافعیه مصلحتاندیشی را نوعی استدلالکردن دانسته و با گسترش دامنه قیاس هر نوع اجتهاد مبتنی بر مصلحت را پوشش دادهاند. ایشان از ادراکات عقلی و تطابق مسائل نوین با ادله موجود، به اجتهاد به رأی، قیاس و استصلاح روی آوردند. امامیه ادراکات یقینی عقل را حجت دانسته، پیروی از آن را به مثابه احکام شرعی لازم دانستند. در هر دو مذهب عقل به عنوان ابزاری برای استنباط حکم حکومتی بر پایه مصلحت پذیرفته شده ولی در نوع کارکرد و کاربرد آن اختلاف وجود دارد. مصلحت نقش اساسی در دایره احکام حکومتی دارد، احکام حکومتی صدور و تنفیذشان منوط به مصلحت است، این احکام در حوزه مصلحتسنجی حاکم صادر میشوند و وصف دائمیبودن را ندارند.
کلیدواژهها: مصلحت، فقه، عقل، استصلاح، حکم
- در سامانه عضو شوید.
- کیف پول خود را شارژ کنید.
- فایلهای مورد نظر خود را با فرمت PDF دانلود کنید.
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.